Bazı hisleri büyüdüğümüzde anlamlandırırız.
Ben hep sessiz bir çocuktum. İçten içe ise hep kavga ederdim; ailemle, arkadaşlarımla, en çok da kendimle.
Birine karşılık veremediğimde, cevapları bilmeme rağmen sustuğumda, gitmem gereken yerlerde kaldığımda hep kendime kızardım.
Söylediklerimin karşımdakini kıracağı düşüncesi beni sustururdu. Oysa söylemediklerim, beni yıkardı.
Şimdi fark ediyorum da her yıkılışımla kendine güveni olmayan, hayal alemine sürüklenmiş, gerçekte olması gereken kişiyi hayallerinde canlandırmış birine dönüşmüşüm.